Z pierwszej grupy wymienić należy: lisy, jenoty, borsuki, nietoperze i inne zwierzęta mięsożerne, a także gryzonie i zajęczaki.

Do drugiej natomiast należą: psy i koty.

Możliwe jest, choć u człowieka rzadkie, zakażenie na drodze powietrznej (kropelkowej i pyłowej) aerozolem odchodów nietoperzy w jaskiniach.

Chorobę cechuje długi okres utajenia średnio od 1 do 3 miesięcy ? skrajnie od 10 dni do ponad roku.

Chory człowiek jest także zakaźny dla otoczenia.

Wirus znajduje się głównie w jego centralnym układzie nerwowym, ślinie i skórze, a w mniejszym stopniu także w łzach i soku trzustkowym. Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%9Bcieklizna

Co to jest pseudohodowla?

Pseudohodowla ? niezarejestrowana hodowla nierasowych, nierodowodowych zwierząt domowych, nieposiadająca uprawnień hodowlanych.

Hodowle tego typu prowadzone są zarówno przez osoby niezrzeszone w żadnym związku kynologicznym bądź (w przypadku hodowli kotów) związku felinologicznym, jak i występują przypadki łamania etyki hodowcy przez członków zrzeszonych np.

w ZKwP i prowadzących hodowlę rodowodowych psów1.

Pseudohodowle funkcjonują dla zysku finansowego2 i rozmnażane są w nich psy i koty w typie "modnych", popularnych ras. Termin pseudohodowla został ukuty w środowisku miłośników psów rasowych i zarejestrowanych hodowców na określenie osób, które masowo rozmnażają nierasowe zwierzęta dla zysku.

Popularny jest głównie wśród kynologów, osób pracujących w schroniskach dla zwierząt.

Najczęściej nazwę stosuje się w odniesieniu do nielegalnych hodowli psów, rzadziej kotów. Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pseudohodowla

Ważne - objawy wścieklizny

Wirus wścieklizny atakuje komórki układu nerwowego, ze szczególnym tropizmem do komórek istoty szarej mózgu. Przebieg choroby u wszystkich gatunków zwierząt jest w zasadzie podobny.

Możemy wyróżnić dwie postacie wścieklizny: postać gwałtowną, postać cichą ? porażenną. U ludzi w początkowym, inkubacyjnym okresie (około 2-miesięcznym od chwili zakażenia) występują objawy ogólne.

Dominują tu uczucia mrowienia wokół miejsca pokąsania, a także gorączka, ból potylicy, zmęczenie oraz rzadziej halucynacje i torsje.

Zwierzęta często w tym okresie zmieniają swoje zwyczaje, głównie tryb życia z dziennego na nocny i odwrotnie, a także przestają być wrażliwe na bodźce bólowe.

Po kilku dniach u ludzi i zwierząt występuje nadmierne pobudzenie lub, skrajnie, porażenie (tzw.

cicha wścieklizna).

U chorego stwierdzić można mimowolne skurcze mięśni (konwulsje), ślinotok, światłowstręt oraz wodowstręt.

Śmierć następuje w około tydzień od wystąpienia objawów. W przypadku diagnozowania człowieka wystawionego na ryzyko zakażenia w krótkim odstępie czasu większe znaczenie od potwierdzenia choroby ma ocena prawdopodobieństwa jej wystąpienia.

W tym celu stosuje się głównie wywiad epidemiologiczny.

Jednocześnie rozpoczyna się, jeżeli zwierzę zostało złapane, trwającą 15 dni przyżyciową obserwację weterynaryjną (zwierzęta domowe) lub pośmiertne badanie mózgu zwierzęcia (zwierzęta dzikie i agresywne zwierzęta domowe).

Przyżyciowa diagnostyka człowieka jest możliwa (z wykorzystaniem m.in.

metody PCR), lecz dość często pojawiają się w badaniu wyniki fałszywie ujemne. Wirus w ślinie zwierząt jest jednym z objawów ostatniego stadium wścieklizny.

W przypadku psów żaden spośród tych, u których pojawił się wirus w ślinie, nie będzie żył dłużej niż 10?12 dni.

Dlatego jeżeli pies przeżyje obserwację, można wnioskować, że w momencie pogryzienia wirus nie znajdował się w ślinie, więc pies nie mógł zakazić człowieka. Pośmiertne rozpoznanie przeprowadza się, używając testów serologicznych i próby biologicznej.Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%9Bcieklizna.